اساسا تصمیم گیری ناظر به آینده است.کسی برای گذشته تصمیم نمی گیرد. بنابراین در هر تصمیمی باید هزینه های آتی را لحاظ کرد نه هزینه های گذشته که قابل بازگشت نیست.
هزینه استهلاک یکی از بزرگترین هزینه ای است که قابل بازگشت نیست (Sunk Cost).
اگر شما ماشین آلاتی برای تولید بخرید، این مبلغ در دو صورت قابل بازگشت خواهد بود.
یا باید آن ماشین آلات را بفروشید که البته در اینصورت به قیمت روز خواهید فروخت نه قیمت دفتری. یا باید با این ماشین آلات، محصولاتی تولید کنید و آنها را بفروشید.
در حالت دوم آیا برای قیمت گذاری این محصولات، هزینه استهلاک ماشین آلاتی که در گذشته خریداری کردید را در بهای تمام شده لحاظ می کنید؟
یا هزینه هایی که لازم است در آینده برای حفظ دارایی های موجود یا خرید دارایی های مورد نیاز انجام شود را در بهای تمام شده لحاظ خواهید کرد؟
استهلاک یک هزینه ریخته در گذشته است و در تصمیمات درون سازمانی باید به جای آن از CPA استفاده کرد.
CPA (Capital Preservation Allowance) یعنی هزینه هایی که لازم است برای حفظ یا توسعه دارایی های موجود در آینده انجام شود.
متاسفانه به دلیل ذهنیت آلوده به حسابداری مالی، هنگامیکه شرکتی خط تولید جدیدی را خریداری و نصب می کند، استهلاک خط تولید جدید را در بهای تمام شده لحاظ می کند و بر این اساس قیمت بالایی برای محصولات تعیین می شود.
در نتیجه این شرکت به دلیل قیمت گذاری غلط، بازار را به رقبا خواهد باخت و سرمایه ای که بابت خرید خط تولید جدید صرف شده است بازگشت نخواهد داشت.
حسابداری مدیریت با هدف بهبود فرآیند تصمیم گیری مدیران، هزینه های sunk را در محاسبات خود لحاظ نمی کند بلکه هزینه های آتی از قبیل CPA را مورد توجه قرار می دهد.
دیدگاه خود را بنویسید